In de afvalrace Outlast moeten de deelnemers zien te overleven in de wildernis van Alaska. Alsof dat niet moeilijk genoeg is, maken ze ook elkaar het leven zuur. En hoe! Waarschuwing: als je eenmaal begint aan Outlast, zet je je scherm niet meer uit voordat de winnaars bekend zijn.
Het spel
De 16 deelnemers aan Outlast zijn over het algemeen bijzondere types. Dat moet ook wel, want de meeste 'normale' mensen moeten vast niet denken aan overleven in de wrede Alaskaanse wildernis met helemaal niks. Het gros van de kandidaten dat strijdt om het prijzengeld van 1 miljoen dollar is dan ook een einzelgänger. Mensen die een zware jeugd hadden, opgroeiend in the middle of nowhere.
Of mensen zoals Amber, een ex-heroïne verslaafde die tussen neus en lippen door vertelt dat ze in haar gezicht is geschoten door de man van wie ze hield 'en dat is niet eens het ergste wat me is overkomen'. Zulke types dus. En die blijken het vrij lang vol te kunnen houden in omstandigheden waarbij er geen eten voor handen is en de temperatuur 's nachts tot -5 zakt.
Je kunt Outlast alleen maar winnen met een team en dat blijkt een groot struikelblok voor veel van de deelnemers die gewend zijn om dingen in hun eentje voor elkaar te krijgen. Het element zorgt ook voor flink wat spektakel. In het begin lijkt dit een vriendelijke competitie te worden met aardige mensen die hun best doen te overleven en elkaar daarbij te helpen, maar al snel mondt de wedstrijd uit in een bloedbad. Alles voor het geld.
Het zijn opvallend genoeg vooral de vrouwen die anderen zonder te knipperen een mes in de rug steken. Als kijker weet je niet wat je meemaakt. Expeditie Robinson is er helemaal niks bij.
Conclusie
Je kunt niet anders dan bewondering hebben voor de mensen die zo zelfvoorzienend zijn en zo bereidt om te lijden terwijl je zelf thuis onder een dekentje zit te kijken. Maar Outlast maakt ook veel duidelijk over de menselijke inborst. Alle mensen deugen? Echt niet.
Score
4 van de 5 sterren
